"Foert, nou is het vet van de soep" zei Mario toen zijn mobiliteit zo beperkt was dat hij niet meer in staat was om naar de opera te gaan. Deze uitspraak heeft voor commotie gezorgd; niet kunnen deelnemen aan activiteiten was onvoldoende argumentatie om euthanasie aan te vragen. Maar het ging niet over naar de opera te kunnen gaan, of om op restaurant te gaan, of om met vrienden af te spreken, …. We zijn sociale wezens en actief kunnen deelnemen aan de samenleving maakt een onderdeel uit van onze identiteit.  Zijn wens werd ingewilligd.

In België kiezen jaarlijks 2500 mensen voor euthanasie. Zij treden in de voetsporen van Mario Verstraete die op 30 september 2002 op 39-jarige leeftijd besloot dat zijn strijd tegen MS voldoende was geweest en hiermee als eerste Belg gebruik maakte van de euthanasiewet (die slechts 7 dagen daarvoor was goedgekeurd). Op Socratische wijze heeft hij “eerst een drankje gedronken dat hem in comateuze toestand bracht, waarna de dokters het afgewerkt hebben met een spuitje”, of “vakkundig uit de handen geven, meer is dat niet” zoals Mario dit proces omschreef.

Ondanks de ingewikkelde juridische structuur van dit land, is België erin geslaagd om een voortrekkersrol te spelen, maar, dit betekent niet dat we op onze lauweren kunnen rusten. Het uitvoeren van euthanasie zelf blijft een lijdensweg voor alle betrokken partijen; de aanvrager die maar niet uit de uitzichtloze situatie geraakt, familie en naasten die niet op gepaste manier afscheid kunnen nemen en artsen die vervolging riskeren.

Mario Verstrate had een uitgesproken militante mening als voorvechter van euthanasie. Hij is erin geslaagd om begeleid levenseinde uit de illegaliteit te halen. De volgende stap is om het taboe te doorbreken. Naast België hebben nog maar 6 andere landen het recht op waardig sterven wettelijk verankerd, namelijk Nederland, Luxemburg, Canada, Colombia, Spanje en een paar staten in de VS (Montana, Oregon en Washington).

Twee decennia na de ondertekening van de wet is er ook aandacht voor mentaal welzijn. Shanti De Corte stond op 22 maart 2016 samen met haar klasgenoten in de rij aan de incheckbalie op de luchthaven van Zaventem toen de twee bommen ontploften. Op 7 mei 2022 maakte zij met behulp van artsen een einde aan haar leven wegens ondragelijk psychisch lijden. En Shanti is niet de enige, 56 mensen kiezen jaarlijks voor euthanasie om dezelfde reden. Dit was haar laatste bericht op Facebook:

Ik heb gelachen en gehuild,
tot op de laatste dag.
Ik heb liefgehad en mogen voelen
wat oprechte liefde was.
De tranen van liefde stroomden,
zachtjes over mijn gezicht.
Ik ga nu heen in vrede,
weet dat ik jullie nu al mis

Of een persoon fysisch of psychisch lijdt, lichaam en geest zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als een van beide onherstelbare schade leidt is het ons recht als geëmancipeerde wezens om op humane wijze, begeleid door professionals en omringd door wie wij liefhebben, een einde te maken aan ons leven. Tenslotte is doodgaan niet meer dan het voltooien van een cyclus.

 Als ik met vrienden over dit thema wil praten krijg ik een spectrum aan reacties; gelovige mensen maken een kruisteken en zeggen dat alles in handen van God ligt, wie zich niet tot de almachtige richt denkt niet graag aan sterfelijkheid en vraagt mij verbaasd waarom ik dat wel doe. Als dochter van een arts en een verpleegster is de dood voor mij geen ver-van-mijn-bed-show en leef ik bewuster. Iedere dag biedt nieuwe kansen.

Mario en Shanti hebben door een speling van het lot noodgedwongen over hun laatste levensfase moeten nadenken. Door dit proces te mediatiseren hebben zij euthanasie een menselijke gedaante gegeven en hebben zij een lans gebroken om de dood bespreekpaar te maken. Een waardevoller nalatenschap kan je niet geven. 

 Foto (C) internet : The Phanton of the Opera Sydney Opera House

"Karakter is alleen maar een gewoonte die lang genoeg volgehouden werd"

Plutarchus

Traditiegetrouw laat ik de knaldrang tijdens de overgang van oud naar nieuw aan mij voorbijgaan. Het is te zeggen; een glaasje cava en gelukwensen, in deze bizarre tijden best zonder de drie kussen, kan ik best smaken. Maar volledig uit de bol gaan is niet aan mij besteed en alle obligate lijstjes en goede voornemens al helemaal niet.

Hoeveel boeken heb je gelezen? Even Goodreads raadplegen
Hoeveel kilometers heb je gelopen? Even Strava raadplegen
Liefde zoeken? Even op Tinder swipen
Kast opruimen? Even alles op Vinted zetten

Of misschien heb je in een dronken bui besloten om een nieuwe taal te leren; dan weet Babbel wel raad.

Zelfs piano leren spelen kan via een app. Techniek en muzikaliteit zijn van geen Belang. Beethoven ten spijt!

Een andere klassieker is het goede voornemen om te sporten. Tijdens mijn dagelijkse fietstocht door het Rivierenhof merk ik meer lopers en volgens bepaalde nieuwsbronnen (vraag mij niet wat het nut hiervan is) is januari goed voor een verdubbeling van het aantal abonnementen voor fitnesscentra en een verdrievoudiging in de aankoop van allerlei sportartikelen. Gelukkig blijft de economie wel op volle toeren draaien!

Op zeer militante wijze trek ik fel van leer tegen mensen die geen oorlog voeren tegen allerlei apps en er zelfs bondgenoten van maken.
Zo hield ik een paar maanden geleden een vurig pleidooi tegen de bankapp toen een vriendin mij haar glaasje wijn via QR code wou betalen. Drie weken later moest ik willens niellns deze app toch dowloaden. Ik voelde mij even Don Quichot die moedig maar vergeefs tegen windmolens vecht. Zucht!

De ironie wil dat ik mij dit jaar wel heb laten verleiden tot goede voornemens en mij heb vooropgesteld om dit jaar 52 boeken te lezen en trainen om vlot 10 km te kunnen lopen. En ja hoor, alles wordt netjes opgevolgd. Of ik mijn cynisch trekje ga veranderen is zeer de vraag. 

 
Voor wie een filosofische kijk wil op goede voornemens deel ik graag een artikel van Gerko Tempelman. 

https://www.gerkotempelman.nl/goede-voornemens/

 Foto (C) internet